६.५

^६.५.१सा तु नीलेन विधिवत्स्वारक्षा सुसमाहिता
सागरस्योत्तरे तीरे साधु सेना निवेशिता

^६.५.२मैन्दश्च द्विविधश्चोभौ तत्र वानरपुंगवौ
विचेरतुश्च तां सेनां रक्षार्थं सर्वतो दिशम्

^६.५.३निविष्टायां तु सेनायां तीरे नदनदीपतेः
पार्श्वस्थं लक्ष्मणं दृष्ट्वा रामो वचनमब्रवीत्

^६.५.४शोकश्च किल कालेन गच्छता ह्यपगच्छति
मम चापश्यतः कान्तामहन्यहनि वर्धते

^६.५.५न मे दुःखं प्रिया दूरे न मे दुःखं हृतेति च
एतदेवानुशोचामि वयोऽस्या ह्यतिवर्तते

^६.५.६वाहि वात यतः कन्या तां स्पृष्ट्वा मामपि स्पृश
त्वयि मे गात्रसंस्पर्शश्चन्द्रे दृष्टिसमागमः

^६.५.७तन्मे दहति गात्राणि विषं पीतमिवाशये
हा नाथेति प्रिया सा मां ह्रियमाणा यदब्रवीत्

^६.५.८तद्वियोगेन्धनवता तच्चिन्ताविपुलार्चिषा
रात्रिं दिवं शरीरं मे दह्यते मदनाग्निना

^६.५.९अवगाह्यार्णवं स्वप्स्ये सौमित्रे भवता विना
कथंचित्प्रज्वलन्कामः समासुप्तं जले दहेत्

^{६.५.१०}बह्वेतत्कामयानस्य शक्यमेतेन जीवितुम्
यदहं सा च वामोरुरेकां धरणिमाश्रितौ

^{६.५.११}केदारस्येव केदारः सोदकस्य निरूदकः
उपस्नेहेन जीवामि जीवन्तीं यच्छृणोमि ताम्

^{६.५.१२}कदा तु खलु सुस्शोणीं शतपत्रायतेक्षणाम्
विजित्य शत्रून्द्रक्ष्यामि सीतां स्फीतामिव श्रियम्

^{६.५.१३}कदा नु चारुबिम्बौष्ठं तस्याः पद्ममिवाननम्
ईषदुन्नम्य पास्यामि रसायनमिवातुरः

^{६.५.१४}तौ तस्याः संहतौ पीनौ स्तनौ तालफलोपमौ
कदा नु खलु सोत्कम्पौ हसन्त्या मां भजिष्यतः

^{६.५.१५}सा नूनमसितापाङ्गी रक्षोमध्यगता सती
मन्नाथा नाथहीनेव त्रातारं नाधिगच्छति

^{६.५.१६}कदा विक्षोभ्य रक्षांसि सा विधूयोत्पतिष्यति
विधूय जलदान्नीलाञ्शशिलेखा शरत्स्विव

^{६.५.१७}स्वभावतनुका नूनं शोकेनानशनेन च
भूयस्तनुतरा सीता देशकालविपर्ययात्

^{६.५.१८}कदा नु राक्षसेन्द्रस्य निधायोरसि सायकान्
सीतां प्रत्याहरिष्यामि शोकमुत्सृज्य मानसं

^{६.५.१९}कदा नु खलु मां साध्वी सीतामरसुतोपमा
सोत्कण्ठा कण्ठमालम्ब्य मोक्ष्यत्यानन्दजं जलम्

^{६.५.२०}कदा शोकमिमं घोरं मैथिली विप्रयोगजम्
सहसा विप्रमोक्ष्यामि वासः शुक्लेतरं यथा

^{६.५.२१}एवं विलपतस्तस्य तत्र रामस्य धीमतः
दिनक्षयान्मन्दवपुर्भास्करोऽस्तमुपागमत्

^{६.५.२२}आश्वासितो लक्ष्मणेन रामः संध्यामुपासत
स्मरन्कमलपत्राक्षीं सीतां शोकाकुलीकृतः