४.२

^४.२.१तौ तु दृष्ट्वा महात्मानौ भ्रातरौ रामलक्ष्मणौ
वरायुधधरौ वीरौ सुग्रीवः शङ्कितोऽभवत्

^४.२.२उद्विग्नहृदयः सर्वा दिशः समवलोकयन्
न व्यतिष्ठत कस्मिंश्चिद्देशे वानरपुंगवः

^४.२.३नैव चक्रे मनः स्थाने वीक्षमाणो महाबलौ
कपेः परमभीतस्य चित्तं व्यवससाद ह

^४.२.४चिन्तयित्वा स धर्मात्मा विमृश्य गुरुलाघवम्
सुग्रीवः परमोद्विग्नः सर्वैरनुचरैः सह

^४.२.५ततः स सचिवेभ्यस्तु सुग्रीवः प्लवगाधिपः
शशंस परमोद्विग्नः पश्यंस्तौ रामलक्ष्मणौ

^४.२.६एतौ वनमिदं दुर्गं वालिप्रणिहितौ ध्रुवम्
छद्मना चीरवसनौ प्रचरन्ताविहागतौ

^४.२.७ततः सुग्रीवसचिवा दृष्ट्वा परमधन्विनौ
जग्मुर्गिरितटात्तस्मादन्यच्छिखरमुत्तमम्

^४.२.८ते क्षिप्रमभिगम्याथ यूथपा यूथपर्षभम्
हरयो वानरश्रेष्ठं परिवार्योपतस्थिरे

^४.२.९एकमेकायनगताः प्लवमाना गिरेर्गिरिम्
प्रकम्पयन्तो वेगेन गिरीणां शिखराणि च

^{४.२.१०}ततः शाखामृगाः सर्वे प्लवमाना महाबलाः
बभञ्जुश्च नगांस्तत्र पुष्पितान्दुर्गसंश्रितान्

^{४.२.११}आप्लवन्तो हरिवराः सर्वतस्तं महागिरिम्
मृगमार्जारशार्दूलांस्त्रासयन्तो ययुस्तदा

^{४.२.१२}ततः सुग्रीवसचिवाः पर्वतेन्द्रं समाश्रिताः
संगम्य कपिमुख्येन सर्वे प्राञ्जलयः स्थिताः

^{४.२.१३}ततस्तं भयसंत्रस्तं वालिकिल्बिषशङ्कितम्
उवाच हनुमान्वाक्यं सुग्रीवं वाक्यकोविदः

^{४.२.१४}यस्मादुद्विग्नचेतास्त्वं प्रद्रुतो हरिपुंगव
तं क्रूरदर्शनं क्रूरं नेह पश्यामि वालिनम्

^{४.२.१५}यस्मात्तव भयं सौम्य पूर्वजात्पापकर्मणः
स नेह वाली दुष्टात्मा न ते पश्याम्यहं भयम्

^{४.२.१६}अहो शाखामृगत्वं ते व्यक्तमेव प्लवंगम
लघुचित्ततयात्मानं न स्थापयसि यो मतौ

^{४.२.१७}बुद्धिविज्ञानसंपन्न इङ्गितैः सर्वमाचर
न ह्यबुद्धिं गतो राजा सर्वभूतानि शास्ति हि

^{४.२.१८}सुग्रीवस्तु शुभं वाक्यं श्रुत्वा सर्वं हनूमतः
ततः शुभतरं वाक्यं हनूमन्तमुवाच ह

^{४.२.१९}दीर्घबाहू विशालाक्षौ शरचापासिधारिणौ
कस्य न स्याद्भयं दृष्ट्वा एतौ सुरसुतोपमौ

^{४.२.२०}वालिप्रणिहितावेतौ शङ्केऽहं पुरुषोत्तमौ
राजानो बहुमित्राश्च विश्वासो नात्र हि क्षमः

^{४.२.२१}अरयश्च मनुष्येण विज्ञेयाश्छन्नचारिणः
विश्वस्तानामविश्वस्ताश्छिद्रेषु प्रहरन्ति हि

^{४.२.२२}कृत्येषु वाली मेधावी राजानो बहुदर्शनाः
भवन्ति परहन्तारस्ते ज्ञेयाः प्राकृतैर्नरैः

^{४.२.२३}तौ त्वया प्राकृतेनैव गत्वा ज्ञेयौ प्लवंगम
शङ्कितानां प्रकारैश्च रूपव्याभाषणेन च

^{४.२.२४}लक्षयस्व तयोर्भावं प्रहृष्टमनसौ यदि
विश्वासयन्प्रशंसाभिरिङ्गितैश्च पुनः पुनः

^{४.२.२५}ममैवाभिमुखं स्थित्वा पृच्छ त्वं हरिपुंगव
प्रयोजनं प्रवेशस्य वनस्यास्य धनुर्धरौ

^{४.२.२६}शुद्धात्मानौ यदि त्वेतौ जानीहि त्वं प्लवंगम
व्याभाषितैर्वा रूपैर्वा विज्ञेया दुष्टतानयोः

^{४.२.२७}इत्येवं कपिराजेन संदिष्टो मारुतात्मजः
चकार गमने बुद्धिं यत्र तौ रामलक्ष्मणौ

^{४.२.२८}तथेति संपूज्य वचस्तु तस्य; कपेः सुभीतस्य दुरासदस्य
महानुभावो हनुमान्ययौ तदा; स यत्र रामोऽतिबलश्च लक्ष्मणः