५.६४

^{५.६४.१}एवमुक्तो हनुमता रामो दशरथात्मजः
तं मणिं हृदये कृत्वा प्ररुरोद सलक्ष्मणः

^{५.६४.२}तं तु दृष्ट्वा मणिश्रेष्ठं राघवः शोककर्शितः
नेत्राभ्यामश्रुपूर्णाभ्यां सुग्रीवमिदमब्रवीत्

^{५.६४.३}यथैव धेनुः स्रवति स्नेहाद्वत्सस्य वत्सला
तथा ममापि हृदयं मणिरत्नस्य दर्शनात्

^{५.६४.४}मणिरत्नमिदं दत्तं वैदेह्याः श्वशुरेण मे
वधूकाले यथा बद्धमधिकं मूर्ध्नि शोभते

^{५.६४.५}अयं हि जलसंभूतो मणिः प्रवरपूजितः
यज्ञे परमतुष्टेन दत्तः शक्रेण धीमता

^{५.६४.६}इमं दृष्ट्वा मणिश्रेष्ठं तथा तातस्य दर्शनम्
अद्यास्म्यवगतः सौम्य वैदेहस्य तथा विभोः

^{५.६४.७}अयं हि शोभते तस्याः प्रियाया मूर्ध्नि मे मणिः
अद्यास्य दर्शनेनाहं प्राप्तां तामिव चिन्तये

^{५.६४.८}किमाह सीता वैदेही ब्रूहि सौम्य पुनः पुनः
परासुमिव तोयेन सिञ्चन्ती वाक्यवारिणा

^{५.६४.९}इतस्तु किं दुःखतरं यदिमं वारिसंभवम्
मणिं पश्यामि सौमित्रे वैदेहीमागतं विना

^{५.६४.१०}चिरं जीवति वैदेही यदि मासं धरिष्यति
क्षणं सौम्य न जीवेयं विना तामसितेक्षणाम्

^{५.६४.११}नय मामपि तं देशं यत्र दृष्टा मम प्रिया
न तिष्ठेयं क्षणमपि प्रवृत्तिमुपलभ्य च

^{५.६४.१२}कथं सा मम सुश्रोणि भीरु भीरुः सती तदा
भयावहानां घोराणां मध्ये तिष्ठति रक्षसाम्

^{५.६४.१३}शारदस्तिमिरोन्मुखो नूनं चन्द्र इवाम्बुदैः
आवृतं वदनं तस्या न विराजति राक्षसैः

^{५.६४.१४}किमाह सीता हनुमंस्तत्त्वतः कथयस्व मे
एतेन खलु जीविष्ये भेषजेनातुरो यथा

^{५.६४.१५}मधुरा मधुरालापा किमाह मम भामिनी
दुःखाद्दुःखतरं प्राप्य कथं जीवति जानकी